મોતી!!!!!!(લઘુકથા) -ભરત બાપોદરા "નાનીમા ! ખેમો ઘીરે સે ?" રણછોડનો સાદ સાંભળીને સમજુ ડોશી ઘરની બહાર આવી. ફળિયામાં ઊભેલા રણછોડને કહ્યું : "અરે, આઇવ રણછોડ ! ન્યાં કને ચ્યમ ઊભો સે, દીકરા ? ખેમો ઘીરે જ સે. આવતો રે માઇલીકોર..." "પણ નાનીમા ! અત્તારે બેહાય અટલો વખો નથ્ય.." "ચ્યમ વળી ?" "અરે નાનીમા ! નાથુનો જવાનજોધ ભગજી...." "કાંવ થ્યું ભગજીને ?" "એરુ આભડવાથી ફાટી પઈડો સે બચ્ચારો...!" "હાય રામ !" "હા, નાનીમા !" રડતાં રડતાં રણછોડ બોલ્યો : "એકનો એક ભગજી ઈનાં મા-બાપની નોંધારા મેલીને હાલી ગિયો...! ઈનાં મા-બાપ કાંવ રોવે સે.. કાંવ રોવે સે..!" થોડીવાર ચોમેર સન્નાટો છવાઈ ગયો. ફરી રણછોડ બોલ્યો : "નાનીમા ! ઈને મહાણે પોગાડવો સે ની ઈ સાટુ ખેમાની બરકવા આઈવો સઉં.." આ વાર્તાલાપ સાંભળીને ખેમો ઘરની બહાર આવ્યો અને રણછોડને કહ્યું : "રણછોડ ! અત્તારે મારાથી ન્યાં કને પોગાય ઈમ નથ્ય.." "ચ્યમ નીં પોગાય ?" "તુંણી ખબર્ય નથ્ય, ભગવાનજી શેઠનો મોતી પણ આજે મરી ગ્યો સે !" "પણ ખેમા ! શેઠનો મોતી તાં ઘઈડો હુતો ની શેઠ કૂતરાની તો મહાણી પોગાડવા જવાના નુતા !" "અરે રણછોડ ! શેઠ તો ઈ મોતીને સમાધિ દેવા માગે સે ! તું શેઠને આંગણે જઈને જોઈ તો આવ... આખું ગામ ન્યાં કને ભેગું થ્યું સે !" "પણ અંઈ ?" "અંઈ ને બંઈ, રણછોડ ! આપણા ઉપર શેઠના ચાર હાથ સે. તેથી પેલાં તો ન્યાં જ જાવું પડે ! તારે જાવું હોય તો તું ભગજીને મહાણે પોગાડવા જા, બાકી મારે તો શેઠના કૂતરાને સમાધિ દેવા જાવું સે !" રણછોડ પણ ચૂપ થઈને ખેમાની પંગતમાં જતો રહ્યો....